Maandag 4/04
Om 7u stonden we paraat want de loodgieter zou er zijn om de handwasfaciliteiten af te werken. Uiteindelijk was hij er maar om 8u... Maar gelukkig zijn de werken vandaag afgerond. Deze week willen we beginnen met het schilderen van de handwas faciliteiten en de latrines om ze te verfraaien. We ontwikkelden twee zelfgemaakte zeephouders. We lieten speciaal een houder maken die op slot kan, zodat de zeep niet gestolen kan worden. Het eindresultaat ziet er goed uit!
In de voormiddag stond er een meeting met de KOTIMU-leden op de planning. Dit is een groep van lokale mensen die maandelijks samenkomen om te praten over watervoorziening. Ze zouden in de toekomst een belangrijke rol spelen in het project. Maar op dit moment is die rol nog niet zo duidelijk, zelfs niet voor de priesters.
Na de meeting, was er een grote discussie tussen priester Jean-Baptiste en priester Faustin. Laten we zeggen dat ze beide een koppig karakter hebben en dat het serieus botst. Dit kan de effectiviteit van het project belemmeren.
In de namiddag mochten we een les 'Menstrual hygiene' geven aan P6 met Joshua als tolk. Voor de studenten was de inhoud van de les nog niet helemaal gekend. Dit was dus heel interessant om te geven. Joshua vertaalde alles wat we vertelden, maar hij kon hier serieus in afwijken waardoor we er moeilijk iets tussen kregen. Het was een goede les, waarbij veel vragen werden gesteld door de leerlingen.
Sara ging met priester Narcisse naar Byumba, voor een zoveelste poging om haar visum in orde te krijgen. "Na het immigratiekantoor zijn Narcisse en ik nog naar een begrafenis geweest, wat in totaal 4uur heeft geduurd. Een korte boodschap doen is hier moeilijk." Sara
Op de school is er, zoals eerder al vermeld, een girls room. Dit is een gebouw speciaal voor meisjes die menstrueren. Er zijn twee kamers met bedjes en twee badkamers (met Europese wc's en douches). Zo kunnen de meisjes zich wassen en rusten wanneer dit nodig zou zijn. We merkten op dat de meeste meisjes hier niet van op de hoogte waren... Zonde! Dus gingen we met z'n allen een kijkje nemen.
Deze dag was heel chaotisch en bezorgde ons hoofdpijn. 's Avonds keken we samen naar De Mol om even te ontspannen :)
Dinsdag 5/04
Gisteren merkten we op dat de meeste meisjes nog nooit in de girls room zijn geweest en niet wisten wat het doel ervan is. Daarom toonden we alle meisjes de girls room. Aangezien zo goed als niemand een Europees toilet en een douchekop heeft, legden we uit hoe je dit moet gebruiken.
Na een meeting met Gerdi (project partner Umubano), begonnen we met schilderen. Leuk!
In de namiddag gaven we een les 'Sanitation'. Op het einde van de les kuisten we samen de latrines.
Hélène: "Omdat we er met te veel stonden, besloot ik met een deel van de klas terug te gaan naar het klaslokaal. Ze riepen allen samen "song". Ze bedoelden ons zelfgemaakte liedje over hygiëne. Blijkbaar valt het in de smaak! Zalig dat ze hier zelf over beginnen! Het enthousiasme van de kinderen is ongelofelijk!"
Woensdag 6/04
Vandaag stond een dagje Kigali op de planning. Om te beginnen probeerden we, voor de zoveelste keer, een visum te regelen voor Sara en Lieze in de 'Immigration Office'. Na een dik uur hadden we de visums in onze handen. Sneller dan verwacht!
Nadien gingen we lekker eten in een gezellig restaurant. Eens iets anders dan bonen, rijst en avocado... zalig!
Vervolgens splitsten we ons op om tijd te winnen. Eva en Lieze deden wat inkopen doen in winkeltjes. Sara en Hélène gingen naar de kledingzaak om wat aanpassingen te doen aan de op maat gemaakte kledingstukken van Sara.
Daarna kochten we samen ingrediënten voor spaghetti bolognese… wordt vervolgd ;).
We verplaatsen ons steeds met de motortaxi in Kigali.
Hélène: “Ik had al door dat de bestuurder van m’n motortaxi de weg niet zo goed kende. Het was zo zo druk en chaotisch. Hij raakte de motortaxi’s van Sara, Lieze en Eva kwijt… Ik belde naar Lieze om ze te vinden. Het was er zo luidruchtig dat ik ze niet zo goed verstond. Uiteindelijk vond ik ze, oef!"
Donderdag 7/04
In 1994 vond de genocide plaats in Rwanda. In totaal vielen er een miljoen dodelijke slachtoffers in amper 100 dagen. Vandaag is het de Genocide Memorial Day.
Normaal gingen we vandaag verder met schilderen maar omdat ons werd gezegd dat we dit niet mogen doen, door de herdenkingsdag, respecteerden we dit. We wilden geen stagedag verliezen dus werd het een dagje computerwerk.
In Mutete, waar we verblijven, was de bijeenkomst voor het hele district Gicumbi. Dit is in Mutete omdat hier de meeste slachtoffers zijn gevallen tijdens de genocide, binnen dit district. Ons oorspronkelijke plan was om aan de zijkant te blijven en kort toe te kijken vanop een afstand.
Er kwamen meerdere mensen ons vragen om te gaan zitten (onder de tent voor de belangrijkste mensen). Dit hebben we al meerdere keren meegemaakt en dat voelt heel ongemakkelijk. Ze zien blanken als héél belangrijk. We weigerden dit aanbod meermaals omdat we weten dat we uren zouden verliezen en er niks van zouden verstaan (Kinyarwanda). Daarnaast vonden we dat deze plaatsen helemaal niet voor ons bestemd waren. Wij zijn geen Rwandezen en zijn geen slachtoffers van de Genocide. Maar ze bleven smeken. “Have a seat to support us. I beg you”. Het leek ons onbeleefd om te blijven weigeren. Uiteindelijk kregen we een plaats op de eerste rij…
Twee uur later hadden we het echt wel gehad. Onopgemerkt wegglippen was niet mogelijk, toch leek ons dit de beste optie.
's Avonds hielpen we mee in de keuken en maakten we spaghetti bolognese!! En of het gesmaakt heeft! ;)
Vrijdag 8/04
Vandaag schilderen we de deuren van de latrines en kraantjes op school. In Rwanda gebruiken ze benzine om te mengen met de verf. Iets eigenaardigs. Werkt trouwens zot goed om verfborstels uit te kuisen of verf van de handen te krijgen. De rest van de dag regende het, dus werkten we verder op de computer.
We zijn hier enorm gaan beseffen hoeveel we hebben in België en hoe normaal we dat allemaal vinden. We vinden alles (altijd elektriciteit, gevarieerd eten, een winkel dichtbij, stromend/ warm water, wasmachine, een auto...) zo vanzelfsprekend. We hebben zo'n luxe leven in België.
Zaterdag 9/04
Deze ochtend vertrokken we naar Kinigi want morgen zullen we Mount Bisoke beklimmen en hiervoor moesten er nog een aantal zaken in orde gebracht worden.
Na een ritje met de motortaxi namen we de bus. De eerste bus die afkwam zat volledig vol dus moesten we 50 minuten wachten op de volgende. Er zijn klapstoelen in de gangen van de bussen in Rwanda waardoor ze altijd bomvol zitten, letterlijk!
We maakten een tussenstop in Musanze om iets te eten. We weten dat we telkens gigantisch lang moeten wachten op ons eten, waardoor we al een broodje kochten op voorhand. Uiteindelijk wachtten we 1u30 op ons eten in het restaurant.
We legden allen een negatieve Covid-19 test af, die nodig is om toegang te krijgen tot Volcanoes National Park.
Op de website stond dat we een dag op voorhand een gids moeten boeken voor de hike. Vervolgens stond er vermeld dat ze open zijn tot 17u. Met de motortaxi kwamen we toe om 16u, bleek dat ze al gesloten waren... typisch Rwanda. Gelukkig kunnen we de reservering de ochtend zelf nog regelen.
We overnachtten in Kinigi, waar we een teleurstellend avondmaal kregen. Aangezien er enkel een menu was, kozen we voor het menu. Na twee uur wachten kregen we plots het volledige menu (voorgerecht, hoofdgerecht en dessert) geserveerd. Het hoofdgerecht bestond uit pasta met groenten, maar de groenten en de saus waren moeilijk te vinden... Hoe ze daar twee uur over deden? Geen idee! De kok had alleszins plezier aangezien we hem zagen dansen door het raam. ;)
Zondag 10/04
Vandaag was de dag. We stonden al vroeg paraat. Een volcano hiking, meer specifiek Mount Bisoke, stond op de planning. Dit was een grote uitdaging die we met volle moed aangingen.
Het was een enorm steile vulkaan. Met puffen en zuchten kwamen we voldaan aan op de top van Mount Bisoke (3711 meter). Het was zodanig mistig dat we de krater niet konden zien. Dit was even een teleurstelling. Het was zo zo zo koud op de top! Onze vingers bevroren bijna ;)
Er was ook zoveel modder! Dit was echt niet normaal. Bij het dalen moesten we meer glijden dan stappen. Precies skiën in de modder :). We zaten uiteindelijk volledig onder de modder.
Het uitzicht tijdens de hike was adembenemend. Echt ZALIG! Helemaal in de jungle :)
We kregen elk hulp van een gids. Dit was echt onmisbaar. Ze hebben er ons door gesleurd (dit kan je bijna letterlijk nemen). "Ik ben wel 5 keer gevallen, maar zonder gids was dit waarschijnlijk 100 keer!" (Eva)
In totaal beklommen we de vulkaan op 8 uur (4u30 stijgen en 3u30 dalen). Onderweg zagen we een antilope.
Onderweg zijn we een paar keer gestorven en herrezen. Wat een ervaring! GEWELDIG!
Comments