Maandag 9/05
Ik werd wakker door het gefluit van de vogels op Cyuza Island op Lake Burera. Buiten de werknemers, heb ik hier nog niemand anders gezien. Hoe zalig is dat! Het zijn mijn laatste dagen, ongelofelijk! Alsof ik gisteren nog maar op het vliegtuig stapte richting Rwanda. Zo snel ging de tijd. Vandaag brachten we een dag door op het eiland en deden we het wat op het gemak. Beetje kajakken, wandelen, lezen, zonnen, koffietje drinken... ‘s Avonds vroegen we om te eten tussen 17u-18u, we kregen het uiteindelijk 19u30… Het Afrikaanse leventje is op het gemak, wat ik zeker kan appreciëren. Maar dat wachten ben ik zó beu.
Dinsdag 10/05
We verbleven nog een halve dag op het eiland. Om nadien door te rijden naar huis, Mutete (ondertussen toch een beetje m'n tweede thuis he ;) ). Deze keer met mama en papa waardoor ik ze alles eens kon tonen. Het deed me meer deugd om terug te zijn dan verwacht. Voor het begon te onweren, maakten we een wandeling.
Woensdag 11/05
Deze ochtend zaten we uitgebreid aan de ontbijttafel met de priesters. Nadien ging ik naar school om de hygiene boxen af te geven. Het is eindelijk af! Sara en Eva konden vorige week de train-the-trainer (handleiding/ cursus voor leerkrachten zodat ze les kunnen geven aan de leerlingen rond hygiene, sanitatie en water) afdrukken. Naast de train-the-trainer zitten alle nodige materialen in de boxen om de lessen te geven. Deze gaf ik af aan de leerkrachten.
Joshua had al direct één van de lessen ('menstrual hygiene') gegeven aan z’n klas. We gingen een kijkje nemen. Ik vond dit zó geweldig om te zien dat ons werk daadwerkelijk wordt omgezet in de praktijk. Het bezorgde een glimlach op m’n gezicht. Ik eindigde de les met de hygiene song. Beter kon ik m’n stage niet eindigen.
In de namiddag reden we naar Lake Muhazi. Hier dronken we gezellig wat aan het meer. Rwandezen waren traditioneel aan het dansen. Ze vroegen ons om mee te dansen. Dat moest je me geen twee keer vragen. Er waren zoveel mensen die stiekem foto’s probeerde trekken van ons, precies of we waren bekenden. Was toch wat ongemakkelijk.
‘s Avonds pakte ik m’n valiezen in. Ik kan het niet geloven dat ik morgen al op het vliegtuig stap richting België.
Donderdag 12/05
Ik nam uitgebreid afscheid in Mutete. Na vele knuffels en een laatste blik op school, vertrokken we richting Kigali. We aten ‘s middags nog iets voor we verder reden naar de luchthaven.
Ik ben zo dankbaar voor deze ervaring maar nog dankbaarder voor het leven in België. Wat thuis allemaal vanzelfsprekend is, is hier onmogelijk (wifi, een auto, een wasmachine, warm en stromend water, altijd elektriciteit, gevarieerd eten, een winkel dichtbij…).
Mutete, een afgelegen dorpje ergens tussen de bananenbonen, dat mijn hart heeft veroverd. Drie maand verbleef ik in Mutete. Wat een ervaring, wat een beleving.
Het was niet moeilijk om een lach te toveren op het gezicht van de kinderen op school. Dat ze gemist zullen worden, staat vast!
Ik vond het persoonlijk niet gemakkelijk om een Rwandees te vertrouwen als vriend. Wat uiteraard jammer is. Ze zijn allemaal héél vriendelijk en behulpzaam. Maar ze verwachten telkens iets van je als blanke. Ik werd continu geassocieerd met geld en rijkdom. Puur door m'n huidskleur. Wat ook wel iets wil zeggen over het leven in Rwanda. Gelukkig waren er uitzonderingen waarbij dit niet het geval was. Daardoor kan ik deze mensen nog meer waarderen.
Naast het geduld kweken, leerden we relativeren. Ik ben trots op wat we hebben kunnen verwezenlijken in Rwanda maar het ging niet altijd van een leien dakje.
De dagelijkse wandelingen in deze adembenemende natuur zullen zo hard gemist worden. “The land of a thousand hills”, Rwanda is zo’n wonderbaarlijk land.
Bij het terugkijken naar de foto's van de afgelopen periode, vloeien de tranen over m'n wangen van geluk. Ik kan met een glimlach terugkijken naar dit Rwandees avontuur.